นิทานหมีขาว :)

ในขั้วโลกเหนือยังมีหมีขาวอยู่สองตัว

หมีตัวผู้ชายชื่อว่าหมีบีโฮลเด้ Beholde   หมีตัวผู้หญิงชื่อว่าหมีอาเลนี่ Alene

หมีขั้วโลกสองตัวนี้เป็นแฟนกัน

หมีบีโฮลเด้เป็นหมีเข้มแข็ง สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ ค่อนข้างจัดเป็นหมีรักสันโดษอยู่บ้าง

ส่วนหมีอาเลนี่เป็นหมีขี้เหงาแถมทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น ส่วนใหญ่เธอมักจะพึ่งพาหมีบีโฮลเด้อยู่ตลอดเวลา

วันหนึ่งหมีอาเลนี่พูดขึ้นมาว่า “แต่งงานกันเถอะนะ”

หมีบีโฮลเด้ไม่ยิ้มและไม่ตอบอะไร เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่ว่า

เขาก็อยู่ของเขาตัวเดียวได้นี่นา แล้วทำไมจะต้องแต่งด้วย

หมีอาเลนี่อ้อนต่อว่า “ชั้นชอบที่มีคุณคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา คุณทำให้ชั้นมีความสุข”

ถ้าเป็นหมีหนุ่มตัวอื่นก็คงจะเป็นปลื้มไปแล้วที่ได้ยินแฟนพูดยอกันแบบนี้ แต่หมีบีโฮลเด้เป็นหมีคิดมาก

เขาคิดว่าการดูแลคนรักได้เป็นแค่คุณสมบัติที่คนเป็นแฟนกันจะต้องมีเท่านั้น

แต่ไม่ใช่เหตุผลของการเลือกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย

 

วันรุ่งขึ้นหมีบีโฮลเด้หายไปจากบ้าน. . . แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย

หมีอาเลนี่ร้องไห้ตัดพ้อต่อว่าหมีบีโฮลเด้ว่าทำไมต้องทิ้งกันด้วย

ชั้นหาอาหารก็ไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น...แต่ก่อนก็ทำให้ชั้นมาตลอด

แล้วจู่ๆก็มาทิ้งกันไปเฉยๆเลยเนี่ยนะ  หมีบีโฮลเด้ใจร้าย หมีบีโฮลเด้ใจร้ายที่สุด

 

และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งปี  เป็นหนึ่งปีที่หมีขาวทั้งสองตัวได้เรียนรู้อะไรมากมาย

ในเวลานี้หมีอาเลนี่ไม่ใช่หมีหน่อมแน้มขี้เหงาตัวเดิมที่ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว เธอเข้มแข็งขึ้นมาก

เธอรับรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงไหน

และเมื่อหมีอาเลนี่สามารถดูแลตัวเองได้  เธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกว่าอยากจะได้ดูแลคนที่เธอรักบ้าง

เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

และก็พลันพบว่าเธอได้พลาดอะไรไปบ้างเมื่อตอนที่ยังมีหมีบีโฮลเด้อยู่ด้วย

เธอเอาแต่พึ่งพาหมีบีโฮลเด้ตลอด จนตัวเธอเองไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้างเลย

เธอไม่เคยหาอาหารมาป้อนเขาบ้าง  เธอไม่เคยรับฟังปัญหาของเขา

เธอซบไหล่เขาตลอดเวลา...แต่ไม่เคยให้ไหล่ของเธอเป็นที่พักพิงกับเขาเลย

ตอนนี้เธอรู้สึกแล้วว่าเธอสมควรโดนทิ้งจริงๆ . . .

 

ส่วนหมีบีโฮลเด้...หลังจากที่หนีมาก็ไม่ได้ไปไหนไกล เขาเฝ้าอยู่ข้างกายหมีอาเลนี่มาโดยตลอด

เขามักจะปลอมตัวเป็นเนินหิมะไปติดตามคอยดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆ เสมอๆ

โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่หมีอาเลนี่ยังจับปลาไม่เป็น

หมีบีโฮลเด้ต้องคอยไปแอบจับปลาแล้วเอามาวางทิ้งไว้ที่ข้างๆหลุมน้ำแข็งให้

ด้วยความที่หมีอาเลนี่เป็นหมีหน่อมแน้ม

เธอก็เข้าใจว่าปลาคงจะหนาวเลยกระโดดขึ้นมานอนตากแดดเล่นล่ะมั้ง

จนกระทั่งนานเข้า เมื่อหมีอาเลนี่ก็สามารถดูแลตัวเองได้

และไม่ต้องการการดูแลอย่างลับๆจากเขาอีกต่อไป...

นั่นทำให้หมีบีโฮลเด้มีเวลาเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติตามประสาหมีโสดไปวันๆ อย่างมีอิสระ

หมีบีโฮลเด้ไม่มีภาระอะไรให้ต้องห่วงให้ต้องกังวลเหมือนเช่นตอนที่ยังอยู่กับหมีอาเลนี่อีกแล้ว

แรกๆเขาก็สบายใจ แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป

แค่ขาดอะไรบางอย่างไปยังไม่พอ แต่กลับยังมีความเหงามาแทนที่อีกด้วย

และแล้วเขาก็เข้าใจความรู้สึกของหมีอาเลนี่ขึ้นมาในทันที

เขารับรู้แล้วว่าการมีใครสักคนคอยเฝ้าเคียงข้างอยู่ทุกเวลาเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงใด

ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าเขาไม่น่าทิ้งเธอมาจริงๆ . . .

 

และแล้วเมื่อวันสุดท้ายของฤดูร้อนก่อนที่จะถึงช่วงจำศีลอันแสนยาวนานในฤดูหนาวมาถึง

หมีอาเลนี่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งข้างๆเนินหิมะ

แม้เธอจะเข้มแข็งและสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้แล้ว . . . แต่เธอก็กลับมีน้ำตาไหลออกมา

“กลับมาหาชั้นเถอะนะ ชั้นมีอะไรที่อยากจะชดเชยให้กับคุณมากมาย” เธอพูดคนเดียวทั้งน้ำตา

 “ผมก็ขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว” หมีอาเลนี่ประหลาดใจที่มีเสียงตอบกลับมา

เนินหิมะข้างๆเธอเริ่มขยับ และก็ยืนขึ้นมากลายเป็นหมีบีโฮลเด้นี่เอง

หมีอาเลนี่ยิ้มทั้งน้ำตา

“แต่งงานกันเถอะนะ ชั้นอยากจะดูแลคุณ ชั้นอยากจะทำให้คุณมีความสุข”

คราวนี้หมีบีโฮลเด้ก็ยังคงไม่ตอบอะไรเช่นเดิม เขาเพียงแต่ยิ้ม

และก็ใช้เพียงแค่รอยยิ้มนี้กับแววตาเท่านั้น แทนคำตอบว่าตกลง

หน้าหนาวปีนี้คุณกับผมมานอนจำศีลด้วยกันนะ มันจะต้องเป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นและมีความสุขมากแน่ๆ”

 

หมีอ่อนแอต้องการคนดูแล

ถ้าไม่รู้จักความสุขของการได้ดูแลคนอื่นบ้าง

ก็อาจกลายเป็นภาระของคนรัก

หมีเข้มแข็งที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังได้

ถ้าไม่รู้จักความอ้างว้างบ้าง

ก็คงไม่รู้ว่าการมีคนรักอยู่เคียงข้างมีค่าแค่ไหน